Bir haftadır hayırlı bir iş için eşim ve çocuklarımsız Türkiye'deyim blogcum, nasıl anlatsam sana.. Tam eğlenecek gibi oluyorsun aklına gelince bozum gibi oluveriyor.Annemlerde oynadıkları odaya girince boş gibi sessiz gibi..Ama kafa dinlendirici gibi de:) Telaşe yok ama sessizlik hakim.
Dışarıya çok rahat çıkabiliyorsun , yedek elbisesiz , ıvır zıvır almadan..Ama yine de eksik gibisin.
Sokakta elin boş , karşıdan karşıya geçerken düşüneceğin birşey olmaması güzel ama rahatsız edici ..
Yemeklerin sonuna kadar hiç kalkmadan yiyip, saatlerce sandalyede kalman hoş ama bencilce:)
Yolculuklar keyifli; ama çocuklarına bakıp sessizlik isteyen insanlarla tartışmadan gitmen de sıkıcı..
Valizde az eşya olması pratik ; ama kapağı açına küçük atletler ,pantolonlar , çoraplar , dışarı taşan oyuncaklar olmaması da sevimsiz..
Anlayacağın böyle tuhaf karışık hallerdeyim..
İstanbul Boğazı manzaramı onları düşünerek çektim:)
